از اداره که اومدم بیرون داشت بارون می‎اومد. دم در شرکت هر کاری کردم چترم باز نشد. اعصابم خورد شد. مجبور شدم بدون چتر بیام زیر بارون. انگار از آسمون سطل سطل آب می‌ریختند. توی یک چشم به هم زدن مثل موش آب کشیده شدم. 

از جلوی یه قنادی رد شدم. وقتی بوی شیرینی بهم خورد تازه فهمیدم چه قدر گرسنمه. رفتم توی قنادی. می‌خواستم یه پیراشکی بخرم. اما یه آقایی ایستاده بود و با فروشنده گپ می‌زد. از این که به خاطر خوش و بش اون‎ها معطل شدم عصبانی شدم. پیراشکی رو همون جا توی قنادی خوردم و راه افتادم.

توی اون بارون دیگه تاکسی‎ها هم به جز دربست کسی رو سوار نمی‌کردن. خواستم از خیابون رد شم که یه ماشین با سرعت رد شد و گل و لای خیابون پاشید به مانتو شلوارم. داشتم فکر می‌کردم که "چه قدر مردم بی‎فکرن. تازه پیراشکیش هم خیلی بدمزه بود. وای چه قدر سرده. فکر کنم تا 24 ساعت هم سرما از استخوانم در نیاد." توی همین فکرها بودم که دیدم یه آقایی از کنارم رد شد و تنه‎ای بهم زد. برگشت عذرخواهی کرد. همون آقایی بود که توی قنادی دیده بودم.

چند دقیقه از افکارم اومد بیرون به اون مرد توجه کردم. مرد جوون یه جعبه شیرینی دستش بود و تمام این مدت کنار من راه می‌رفت، بدون این که هیچ کدوممان متوجه بشیم. آن قدر با شوق قدم برمی‌داشت که فکر کردم کسی دنبالش کرده. چشماش پر از شادی بود و به اطرافش توجهی نداشت. لبخند شیرینی هم روی لبهاش بود. سرعتم رو کم کردم ببینم کجا می‌ره. چند متر جلوتر ایستاد و زنگ یه خونه‎ای رو زد. صدای گرمی از پشت اف اف گفت " کیه؟" او هم سلام کرد و درباز شد. من از کنارش رد شدم. 

با خودم گفتم که ناراحتی من تغییری در وضعیت موجود نمی‎ده. اگر غصه بخورم که چرا خیس شدم، لباسام خشک نمی‎شه. اگر با عصبانیت قدم بردارم زودتر نمی‎رسم. همون موقع دخترک دست‎فروشی رو دیدم که داشت گل‎هاش رو حراج می‌کرد. چند تا شاخه گل خریدم.بوی گل‎های بارون خورده که بهم می‎خورد، بی‎اختیار لبخند می‌زدم.

قدم‎هام رو تندتر برداشتم تا زودتر از همسرم برسم خونه و برای شام یه غذای گرم و ساده درست کنم.من واقعا خوشبخت بودم.

لباس رأفت و رحمت در زن‌ها بیشتر از مردان است. می گویند مردی که مورد رحمت زنش قرار بگیرد، عرش خدا را سیر می کند و راه برایش باز می شود؛ 

یعنی وقتی زنش ترحم می کند و بگوید این مرد من هم زحمتکش است و هم اخلاق خوبی دارد و چیزی به من نمی گوید و مرتب دور هم بنشینند و از همدیگر تعریف کنند، ملکه‌شان می شد و راه برایشان باز می شود و قافله‌ای خدایی می شوند. 

"حاج اسماعیل دولابی" 

چند سال پیش وقتی صحبت از خوشبختی می‍شد همه آن را در خانه و خانواده جست‌وجو می‌کردند. حتما یادتان هست پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌هایمان وقتی از ویژگی‌های یک خانواده خوشبخت می‌گفتند، حرف‎هایشان پر بود از جمله‎های: زن خوب و خانه‎داری دارد، شوهر خانواده‎دوستی دارد، لقمه حلال سر سفره‎شان است، بچه‎های خوب و سربه‎راهی دارند، زندگی آرام و بی‎سروصدایی دارند، به مادر و پدرشان رسیدگی می‎کنند، مهمان‌دوستند، ساده و بی‎تکلفند، ... .

امروز وقتی بخواهند از خوشبختی یک خانواده بگویند از پول و ماشین و دارایی و تحصیلات می‎گویند. اگر مادر خانواده خانه‎دار نباشد خوشبخت‎ترند. اگر درآمد مرد خانه بیشتر باشد، چه حلال و چه حرام، خوشبخت‎ترند. هر چه تعداد فرزندان یک خانواده کمتر باشد خوشبخت‎ترند. هر چه تعداد اتاق‎های خواب منزلشان بیشتر باشد خوشبخت‎ترند. هر چه امکانات رفاهی موجود در خانه بیشتر باشد خوشبت‎ترند.هر چه در رفت‎وآمدها محدودتر رفتار کنند و به اصطلاح خودمان کلاس بگذارند خوشبخت‎ترند. هر چه وقت خود را کمتر در خانه بگذرانند خوشبخت‎ترند. هر چه وعده‎های غذایی که در رستوران‎ها می‎خورند بیشتر باشد خوشبخت‎ترند. ... .

خیلی از ماها وقتی این متن را می‎خوانیم می‏گوییم: "نه امکان ندارد. به نظر من خوشبختی این چیزها نیست. خوشبختی،امری معنوی و درونی است." اما آیا تا به حال ته دلمان حسرت زندگی آن‎ها را نخورده‎ایم؟ آیا یک بار هم نشده است که بگوییم ای کاش جای آن‎ها بودیم؟ آیا تا حالا احساس نکرده‎ایم که در مقابل آن‎ها چیزی کم داریم؟

به نظر من این تعریف از خوشبختی، یعنی بدبختی. بدبختی که روز به روز فراگیرتر می‎شود. خواه ناخواه صداوسیما،فیلم‏های سینمایی داخلی و خارجی، مجلات، تبلیغات مصرف‎گرا ، محصولات تجاری لوکس و ... به این بدبختی دامن می‎زنند.

اما ما می‎توانیم خودمان خوشبختی را تعریف کنیم. تعریفی که خود و جامعه‏مان را نجات دهد. خوشبختی که فرزندانمان را نجات دهد. خوشبختی که آرامش را به خانواده‎ها هدیه دهد.

تعریف شما از خوشبختی چیست؟

سلام

در این صفحه تصمیم گرفتیم ازدواج از زبان و دیدگاه برخی بزرگان را برایتان بنویسیم!

شهید دکتر پاکنژاد:

در خطبه عقد سه کلمه بکار گرفته می شود که هر یک حکایت از نیازی از نیازهای انسان است:

الف/ مَتَعتُ: تمتع و لذت بردن که یکی از مهمترین نیازهای جوان است.

ب/ زَوَجتُ: شریک زندگی یکدیگر بودن و با هم شریک زندگی کردن.

چ/ اَنکَحتُ: نیاز به داشتن نسل و فرزند.

ادامه دارد....

مادر از خواب بیدار شد. با عجله به اتاق خواب بچه‌ها رفت و آن‌ها را از خواب ناز بیدار کرد. آن قدر دیرش شده بود که دلش به حال دختربچه که بدون پتو و قوز کرده خوابیده بود نسوخت. پسربچه روی کاناپه افتاده بود و صدای داد و بیداد مادرش را نمی‎شنید. چرا بچه‎ها نمی‎فهمند که او دیرش شده است؟ مگر دیشب بهشان نگفته بود که زود بخوابند؟ دختربچه از ترس داد و بیداد مادر صبحانه می‎خورد. هنوز چایی دختربچه خنک نشده، آن را به سرعت خورد و دم نزد. دیگر به سوختن دهانش با چایی داغ عادت کرده بود. پسربچه حاضر نبود صبحانه بخورد. مادر هم بدون هیچ اصراری یک بسته بیسکوییت که دیروز با خودشبه مدرسه برده بود در کیفش گذاشت و اصلا توجه نکرد که پسرش دیروز هم این بیسکوییت را نخورده است. از این اتاق به ان اتاق می‌رفت و به خودش فحش می‌داد که نباید دیشب به دیدن مادرش می‌رفت. بعد به همسرش فحش می‎داد که چراتعارف شام آن‏ها را پذیرفت؟

بچه‎ها را در خیابان به دنبال خودش می‎کشید و اصلا نمی‎فهمید که بند کفش پسربچه باز شده است. به سر کوچه که رسید دعا می‎کرد که سرویس مدرسه پسرش نرفته باشد. وقتی سرویس مدرسه را از دور دید چند تا بوسه بی‎مزه به صورت پسرش زد و رفت. او هنوز نمی دانست پسرش کوچک‌ترین عضو سرویس است و همیشه از طرف بچه‌ها مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرد. مهم این بود که سر وقت به محل کارش برسد. 

دختربچه را با فشار سوار اتوبوس کرد طوری که در میان آن همه شلوغی نمی‎توانست نفس بکشد. مادر تنها به این فکر می‏کرد که فقط سه ایستگاه تا مقصد مانده است و دختربچه باید تحمل کند. زمانی از فکر بیرون آمد که خانم‎های دیگر به او اعتراض کردند.دختربچه با تکیه بر پای دیگران خوابش برده بود و خانم‎های دیگر را نارحت کرده بود. دختربچه را بیدار کرد و به خاطر این کار بد تنبیهش کرد. آخر بچه سه ساله باید بداند که نباید در اتوبوس به کسی تکیه کند. حتی اگر از خستگی بمیرد. دختر را از خیابان رد کرد و به جای آن که دست تکان دادنش را نگاه کند تنها به ساعتش نگاه می‎کرد و پا می‎کوبید که زودتر به محل کارش برسد.

وقتی به محل کار رسید تمام لبخندهایی را که از فرزندانش دریغ کرده بود در صورتش جمع کرد و وارد شد. باید جواب دیگران را با خنده می‎داد تا تاخیرش فراموش شود. سر ظهر که شد مرخصی ساعتی گرفت و به دنبال دخترش رفت. این کار هر روزش بود. او را کنار صندلی خود نشاند و تذکرات آیین‏نامه‏ای بلند بالایی برایش را به تکرار گفت تا مبادا به چیزی دست بزند، خیلی حرف بزند، بخندد، مبادا از جایش بلند شود، ... . اگر می‎توانست به او می‎گفت که نباید به دستشویی هم فکر کند!!! چند تا مداد رنگی جلویش گذاشت تا با بی‎حوصلگی نقاشی کند.

چند دقیقه بعد دختربچه مادر را صدا کرد که "مامان نقاشیم قشنگه؟"مادر بدون این که به برگه نقاشی نگاه کند لبخنی زد و گفت "آره دخترم خیلی قشنگه." اصلا نگاه نکرد که برگه  سیاه سیاه بود. مهم این بود که کارهای عقب افتاده‏ای که به خاطر مرخصی چند روز پیش روی هم تلمبار شده بود را انجام دهد. 

دقایقی بعد تلفنی به خانه زد. کسی گوشی را برنداشت. ساعت 1 بود در حالی که باید پسرش ساعت 12:30 خانه باشد. تمرکزش را از دست داده بود. جواب ارباب رجوع را با بی‏‎حوصلگی و کلافگی می‎داد. چند بار دیگر به خانه زنگ زد تا ساعت 1:30 پسربچه از آن طرف تلفن گفت "سلام مامان." آرامشی در دلش ایجاد شد اما فریاد کشید که چرا دیر به خانه آمده است.او گفت که در نیمه راه سرویس مدرسه خراب شد و با یکی از بچه‎ها پیاده به خانه آمده بود. مادر به جای آن که از دوستِ پسرش بپرسد، خوشحال شد که تنهایی به خانه آمده است و از سال بعد لازم نیست برایش سرویس بگیرد. پول سرویس را می‏توانست به یکی دیگر از زخم‎های زندگیش بزند. گفت که سانویچی که دیروز برای ناهار گذاشته بود و او نخورده بود را بخورد. اما بچه‎ای که بیسکوییت صبحش را نخورده، ساندویچ ظهرش را هم نمی‌خورد.

ادامه مطلب...