از اداره که اومدم بیرون داشت بارون می‎اومد. دم در شرکت هر کاری کردم چترم باز نشد. اعصابم خورد شد. مجبور شدم بدون چتر بیام زیر بارون. انگار از آسمون سطل سطل آب می‌ریختند. توی یک چشم به هم زدن مثل موش آب کشیده شدم. 

از جلوی یه قنادی رد شدم. وقتی بوی شیرینی بهم خورد تازه فهمیدم چه قدر گرسنمه. رفتم توی قنادی. می‌خواستم یه پیراشکی بخرم. اما یه آقایی ایستاده بود و با فروشنده گپ می‌زد. از این که به خاطر خوش و بش اون‎ها معطل شدم عصبانی شدم. پیراشکی رو همون جا توی قنادی خوردم و راه افتادم.

توی اون بارون دیگه تاکسی‎ها هم به جز دربست کسی رو سوار نمی‌کردن. خواستم از خیابون رد شم که یه ماشین با سرعت رد شد و گل و لای خیابون پاشید به مانتو شلوارم. داشتم فکر می‌کردم که "چه قدر مردم بی‎فکرن. تازه پیراشکیش هم خیلی بدمزه بود. وای چه قدر سرده. فکر کنم تا 24 ساعت هم سرما از استخوانم در نیاد." توی همین فکرها بودم که دیدم یه آقایی از کنارم رد شد و تنه‎ای بهم زد. برگشت عذرخواهی کرد. همون آقایی بود که توی قنادی دیده بودم.

چند دقیقه از افکارم اومد بیرون به اون مرد توجه کردم. مرد جوون یه جعبه شیرینی دستش بود و تمام این مدت کنار من راه می‌رفت، بدون این که هیچ کدوممان متوجه بشیم. آن قدر با شوق قدم برمی‌داشت که فکر کردم کسی دنبالش کرده. چشماش پر از شادی بود و به اطرافش توجهی نداشت. لبخند شیرینی هم روی لبهاش بود. سرعتم رو کم کردم ببینم کجا می‌ره. چند متر جلوتر ایستاد و زنگ یه خونه‎ای رو زد. صدای گرمی از پشت اف اف گفت " کیه؟" او هم سلام کرد و درباز شد. من از کنارش رد شدم. 

با خودم گفتم که ناراحتی من تغییری در وضعیت موجود نمی‎ده. اگر غصه بخورم که چرا خیس شدم، لباسام خشک نمی‎شه. اگر با عصبانیت قدم بردارم زودتر نمی‎رسم. همون موقع دخترک دست‎فروشی رو دیدم که داشت گل‎هاش رو حراج می‌کرد. چند تا شاخه گل خریدم.بوی گل‎های بارون خورده که بهم می‎خورد، بی‎اختیار لبخند می‌زدم.

قدم‎هام رو تندتر برداشتم تا زودتر از همسرم برسم خونه و برای شام یه غذای گرم و ساده درست کنم.من واقعا خوشبخت بودم.