چند سال پیش وقتی صحبت از خوشبختی می‍شد همه آن را در خانه و خانواده جست‌وجو می‌کردند. حتما یادتان هست پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌هایمان وقتی از ویژگی‌های یک خانواده خوشبخت می‌گفتند، حرف‎هایشان پر بود از جمله‎های: زن خوب و خانه‎داری دارد، شوهر خانواده‎دوستی دارد، لقمه حلال سر سفره‎شان است، بچه‎های خوب و سربه‎راهی دارند، زندگی آرام و بی‎سروصدایی دارند، به مادر و پدرشان رسیدگی می‎کنند، مهمان‌دوستند، ساده و بی‎تکلفند، ... .

امروز وقتی بخواهند از خوشبختی یک خانواده بگویند از پول و ماشین و دارایی و تحصیلات می‎گویند. اگر مادر خانواده خانه‎دار نباشد خوشبخت‎ترند. اگر درآمد مرد خانه بیشتر باشد، چه حلال و چه حرام، خوشبخت‎ترند. هر چه تعداد فرزندان یک خانواده کمتر باشد خوشبخت‎ترند. هر چه تعداد اتاق‎های خواب منزلشان بیشتر باشد خوشبخت‎ترند. هر چه امکانات رفاهی موجود در خانه بیشتر باشد خوشبت‎ترند.هر چه در رفت‎وآمدها محدودتر رفتار کنند و به اصطلاح خودمان کلاس بگذارند خوشبخت‎ترند. هر چه وقت خود را کمتر در خانه بگذرانند خوشبخت‎ترند. هر چه وعده‎های غذایی که در رستوران‎ها می‎خورند بیشتر باشد خوشبخت‎ترند. ... .

خیلی از ماها وقتی این متن را می‎خوانیم می‏گوییم: "نه امکان ندارد. به نظر من خوشبختی این چیزها نیست. خوشبختی،امری معنوی و درونی است." اما آیا تا به حال ته دلمان حسرت زندگی آن‎ها را نخورده‎ایم؟ آیا یک بار هم نشده است که بگوییم ای کاش جای آن‎ها بودیم؟ آیا تا حالا احساس نکرده‎ایم که در مقابل آن‎ها چیزی کم داریم؟

به نظر من این تعریف از خوشبختی، یعنی بدبختی. بدبختی که روز به روز فراگیرتر می‎شود. خواه ناخواه صداوسیما،فیلم‏های سینمایی داخلی و خارجی، مجلات، تبلیغات مصرف‎گرا ، محصولات تجاری لوکس و ... به این بدبختی دامن می‎زنند.

اما ما می‎توانیم خودمان خوشبختی را تعریف کنیم. تعریفی که خود و جامعه‏مان را نجات دهد. خوشبختی که فرزندانمان را نجات دهد. خوشبختی که آرامش را به خانواده‎ها هدیه دهد.

تعریف شما از خوشبختی چیست؟