هميشه 2 کلمه سعادت و خوشبختي با هم به کار ميرن
اما آيا اين 2 تا يک چيزن؟
به صورت اصطلاحي به نظر مياد يه کم با هم فرق دارن ، خوشبختي احساس ظاهري خود انسان از زندگيه ولي سعادت امري معنوي و روحاني که با کمال انسان رابطه مستقيم داره
خوشبختي بيشتر مربوط به دنياست وي سعادت مربوط به عقبي
کسي که تمام عمرش در مشقت هست شايد اساس خوشبختي به معني لذت ظاهري نداشته باشه ولي سعادتمند شده باشه
حالا آيا انسان نياز به خوشبختي داره؟
هر چند ميدونم که انساني که به رضا رسيده در هر حال چون تسليم معشوق شده احساس خوشبختي ميکنه
