آرام جون به نظر من خوشبختي در قناعت و روحيه ي حريص نداشتنه و آرامش داشتن. كه وقتي سرتو روي بالش ميذاري بدوني قرضي نداري، بدهكار كسي نيستي، خودت هستي و خداي خودت.
خوشبختي در لقمه ي حلالي هستش كه كم يا زياد، مرد خونه با وسواس براي خانواده فراهم كنه. چه باك اگه همسايه يا فاميل به چشم حقارت به زندگيت نگاه كنند؟؟ مگه من براي خوشايند اونا دارم زندگي مي كنم؟ تا كي خودمو اسير دست اين مردم ظاهر بين كنم؟ ميخوام اولين نفري باشم كه اهميت ندم ديگران در مورد وضعيت مالي من چه نظري دارن. بذار هيچكس ندونه من از ديد خودم خوشبختم حالا از ديد اونها هر چي هست ، باشه.
ببخشيد خيلي حرف زدم