هميشه 2 کلمه سعادت و خوشبختي با هم به کار ميرن

اما آيا اين 2 تا يک چيزن؟

به صورت اصطلاحي به نظر مياد يه کم با هم فرق دارن ، خوشبختي احساس ظاهري خود انسان از زندگيه ولي سعادت امري معنوي و روحاني که با کمال انسان رابطه مستقيم داره

خوشبختي بيشتر مربوط به دنياست وي سعادت مربوط به عقبي

کسي که تمام عمرش در مشقت هست شايد اساس خوشبختي به معني لذت ظاهري نداشته باشه ولي سعادتمند شده باشه

حالا آيا انسان نياز به خوشبختي داره؟

هر چند ميدونم که انساني که به رضا رسيده در هر حال چون تسليم معشوق شده احساس خوشبختي ميکنه

به نظر من هم خوشبختي با چيزي که مردم مي گن فرق داره. خوشبختي احساسيه که تو با تمام وجودت احساسش مي کنس. لازم نيست دنبالش بگردي اگر توي زندگيت باشه خودش فرياد مي کشه.

آرام جون به نظر من خوشبختي در قناعت و روحيه ي حريص نداشتنه و آرامش داشتن. كه وقتي سرتو روي بالش ميذاري بدوني قرضي نداري، بدهكار كسي نيستي، خودت هستي و خداي خودت.
خوشبختي در لقمه ي حلالي هستش كه كم يا زياد، مرد خونه با وسواس براي خانواده فراهم كنه. چه باك اگه همسايه يا فاميل به چشم حقارت به زندگيت نگاه كنند؟؟ مگه من براي خوشايند اونا دارم زندگي مي كنم؟ تا كي خودمو اسير دست اين مردم ظاهر بين كنم؟ ميخوام اولين نفري باشم كه اهميت ندم ديگران در مورد وضعيت مالي من چه نظري دارن. بذار هيچكس ندونه من از ديد خودم خوشبختم حالا از ديد اونها هر چي هست ، باشه.
ببخشيد خيلي حرف زدم